Ontvoerd zijn, hoe moet dat voelen?!
Geschreven door: D. Deijle
Geplaatst op www.ojau.nl, 17 juli 2019
Ik ben trots op Yanien. Dit keer heeft zij haar verhaal gedaan in het magazine "Vriendin". Nee, het is niet makkelijk om te vertellen wat je is overkomen. De wond die er zit (en altijd blijft zitten) delen met de buitenwereld om iets te bereiken wat heel veel anderen aan gaat, vind ik ontzettend dapper. In de aflevering van Zembla III (28 mrt ’18) zagen we Yanien haar verhaal al delen, wat naar mijn idee hartverscheurend was. Het was de start van een ware media rollercoaster waar zij in belandde, samen met mij en stichting Mijn Roots, wiens juridische belangen ik behartig in de aansprakelijkstelling gericht tot het ministerie van Justitie en Veiligheid. Schijnbaar de enige weg om in de politiek iets los te maken over zo’n gevoelig onderwerp dat niet genegeerd kan en mag worden, maar dat het helaas wel wordt. Eigenlijk al sinds de invoering van de Adoptiewet van 1956, en die slechts in het leven is geroepen in het belang van de vervulling van andermans kinderwens. Over de negatieve gevolgen van adoptie mogen we niet praten, want adoptiekinderen moeten niet zeuren en maar gewoon ‘dankbaar’ zijn…
Iemand die geadopteerd is kan hier een heel goed leven hebben en alle kansen hebben gekregen, en ook nu gelukkig zijn. Dat neemt echter niet weg dat we - vanuit een objectieve blik - niet mogen wegkijken voor die vervelende waarheid, namelijk dat heel veel geadopteerde kinderen wél nog ouders hadden die voor hen konden zorgen in het land van herkomst, en dat er heel veel documenten zijn vervalst puur uit winstbejag. Natuurlijk zal internationale adoptie voor veel kinderen iets uithalen, maar kan je daarmee (gelegaliseerde) kinderhandel rechtvaardigen?
Een belangrijke voorwaarde die werd gesteld in de Vreemdelingewet 1974-1984, dus in de periode dat kinderen uit Indonesië nog werden geadopteerd, was dat het kind niets meer van de ouder(s) kon verwachten en dat de ouder(s) van het kind afstand had/hadden gedaan op een ter plaatse geldige en naar Nederlandse normen acceptabele wijze.
Ik wil graag één reden horen waarom ontvoering en onder valse voorwendselen kinderen onttrekken aan de ouders, acceptabel zou zijn. Wat kan kinderhandel rechtvaardigen? Nee he, daar is nóóit een goede reden voor…Want het zal je maar overkomen! Zomaar op een dag je kind verdwenen. Verkocht en overgebracht naar de andere kant van de wereld, want daar is het natuurlijk véél beter! Dat is, heel kort samengevat, het verhaal van Yanien.
Niet alleen Yanien, maar er zijn nog zoveel verhalen waar de honden geen brood van lusten. Los van het feit dat het gewoon onethisch is, druiste dit soort illegale praktijken in tegen de normen die waren gesteld in het toelatingsbeleid in Nederland als het gaat om adoptie van kinderen. Dus kom er niet mee dat alleen het land van herkomst verantwoordelijk is. Er zijn ongeschreven en geschreven normen geschonden, en óók door de Nederlandse Staat. En dat zit hem precies in het nalatig handelen. De Nederlandse Staat had (preventieve) maatregelen moeten nemen in plaats van kinderen Nederland blijven toelaten. Want de Nederlandse Staat had in de jaren ’70 al lang vernomen over zwendel met afstandsdocumenten, maar deed dit af als incidenteel. Geheel onterecht. Dus!
De waarheid, waar zoveel mensen bang voor zijn maar uiteindelijk altijd boven water komt. Het is de Nederlandse Staat die wij aanklagen. Want die heeft haar zorgplicht verzaakt. Onder deze link kunnen jullie er alles over lezen op de pagina over Adoptiezaken - Indonesië.
Het openhartige en heftige verhaal van Yanien is te lezen in de Vriendin, nr. 29, geschreven door Hester Zitvast. In het online artikel is maar een klein gedeelte beschikbaar helaas. Ik zou zeggen, koop een exemplaar. Niet voor vermaak, maar om bewustwording. Alle andere publicaties met Yanien en over waar stichting Mijn Roots en ik mee bezig zijn richting Nederlandse Staat, kunnen jullie hier vinden: Adoptiezaken Indonesië in de media.
De strijd is nog lang niet gestreden, maar onvermoeibaar zullen wij doorgaan, want wij hebben recht op de waarheid. Bedankt Yanien voor het delen van je verhaal en je strijdlust!