Verhaal ingediend door: Sarah
Oktober 2017
Onderwerp: 3 vliegen in één klap: géén WIA-uitkering, geen Wmo, geen bijstandsuitkering
Ik ben Sarah. Ik probeer dit verhaal kort te houden, de heftige details en de intense emoties die mij jarenlang gevangen hielden, laat ik zoveel mogelijk achterwege. De oorzaak van die emoties? Niet alleen door mijn hartfalen maar door die uitkeringsinstanties die alleen maar langs elkaar heen werken en waarbinnen deskundigheid, dienstverlening en enig empatisch vermogen, ver te zoeken zijn.
Ik wil mijn verhaal gewoon kwijt, en weer verder kunnen.
Die ene dag vergeet ik nooit meer, dat ik vanuit het niets akelig werd verrast door een hartaanval terwijl ik op de fiets zat. Eigenlijk herinner ik mij niet veel meer van die dag zelf, alleen weet ik dat vanaf die dag mijn leven compleet veranderde. Ja, ik voelde mij al een tijdje niet zo lekker maar ik dacht een soort van sudderend griepje, maar ook weer niet zo zwaar dat ik in bed moest blijven. Ik heb jarenlang gewerkt als een harde gewaardeerde werknemer en ik had het gevoel dat mijn leven volledig in balans was. Dat was in één klap voorbij.
Ik belande op de intensive care, moest een operatie ondergaan en belandde daarna in een rollercoaster van emotionele gebeurtenissen. Van medisch onderzoek naar medisch onderzoek, er was hartfalen gediagnosticeerd, en nog wat ellendige dingen erbij. Nadat ik een hartrevalidatieprogramma had ondergaan maar nog wel onder de medicatie zat en allerlei nare klachten overhield, begon mijn werkgever bij mij in mijn nek te hijgen en bleef maar vragen wanneer ik kon starten met re-integreren. Ik was immers weer thuis. Ik herstelde langzaam. Ik was constant moe, heel erg kortademig en kreeg last van allerlei vochtophopingen. Medicatie, diëtiste, ergotherapie en rustig aan doen. Het voelde als een straf. Gelukkig leerde ik na enige tijd leven met het feit dat ik om mijzelf en mijn hart moest denken. Er was inmiddels een jaar verstreken toen ik op het werk aangepast werk ging doen, maar het ging gewoon niet. Ik voelde mij ook somber omdat ik niet alles meer kon doen wat ik vóór die bewuste dag deed. Ik voelde mij ook angstig. Waar dat vandaan kwam, kon ik niet verklaren.
Ik was altijd een positief mens, maar ineens moest ik rekening houden met een streng dieet (niet vanwege overgewicht, ik werd eerder mager) en bij teveel bewegen werd ik duizelig. Van de medicatie ondervond ik nare bijwerkingen, hoewel mijn hartfalen wel onder controle leek te zijn. Ik had heel vaak kramp in mijn benen en overal jeuk en uitslag en werken met de altijd aanwezige vermoeidheid, was ondoenlijk. Mijn werkgever probeerde van alles uit, dat gelukkig wel. Ik kon tussendoor even slapen op een aparte kamer en hoefde niet uren achter elkaar te werken. Maar mijn collega’s begonnen zich op een gegeven moment wel te irriteren, omdat ik eigenlijk gewoon niet functioneerde, zij konden niet op mij rekenen. Ik melde mij steeds vaker ziek en werkte eigenlijk nooit meer dan 2 tot 3 weken achter elkaar maar een paar uur in de week.
Ik werd al depressiever en angstiger, mijn partner en ik groeiden uit elkaar omdat hij ook niet meer wist wat hij ermee aan moest. Dat was niet van de een op de andere dag ontstaan, ik was in mijn hele doen en laten gewoon niet meer mijzelf en voor een partner is dat ook frustrerend. Ik voelde mij alleen, maar soms wilde ik juist alleen zijn. Ik schaamde mij dat ik (naar mij idee) niets meer kon. Na een tijdje ging mijn partner weg bij mij.
Na twee jaar was ik nog ziek. De korte periodes dat ik wel had gewerkt ging op therapeutische basis of met periodes van ziekte tussendoor. Ik kon een WIA-uitkering aanvragen, de re-integratie in het werk of naar ander werk, werd op stop gezet. Eigenlijk was ik opgelucht omdat de druk die ik ervaarde, doordat ik het gevoel had dat ik mezelf steeds maar moest bewijzen, gewoon niet meer aan kon. Wonderbaarlijk dat ik geen problemen meer had gehad met mijn hart. Ik was wel enkele keren flauw gevallen en de andere klachten hielden helaas aan. Zonder de medicatie kan ik nog niet, misschien nooit meer. De depressies en angsten werden steeds heftiger. Ik begreep het niet. Ik heb een keer midden in de kamer staan gillen van angst. Mijn lieve vriendinnen steunden mij, en mijn ex-partner ook. Hij had mij niet volledig verlaten, hij was nu een vriend en dat was echt beter voor ons allebei.
Het leek een donker gat waarin ik was beland en ik leek er niet meer uit te komen. Ik heb hulp gezocht bij de praktijkondersteuner van de huisarts maar die gesprekken waren waardeloos en echt niet voldoende effectief, althans niet voor mij. Ik ging meditatielessen volgen maar ik werd er juist onrustig van. Ik wist ondertussen niet meer welke hulp bij mij paste en had af en toe geen puf meer om mij daarop te oriënteren.
“Ik kan wel een boek schrijven over mijn leven sinds die bewuste dag.”
Ik kreeg een oproep van de verzekeringsarts die van alle gebeurentissen af wist, dus ook van mijn medische verleden, alsmede alle bijkomende klachten waarmee ik de laatste twee jaar mee rond liep. De verzekeringsarts nam mijn lichamelijke en psychische klachten door en rapporteerde alles. Ik kreeg zoveel vragen te verwerken, het leek wel een kruisverhoor. Ik moest precies vertellen wat ik allemaal nog wel en niet kan in het huishouden, of ik nog hobby’s heb, mijn dagindeling, sociale contacten. Tot in detail. Ik begreep niet waarvoor dat allemaal nodig was. Na enkele weken zou ik een beslissing krijgen over mijn mogelijke recht op WIA-uitkering. Ik had weinig tot geen inkomen en had al geprobeerd om een bijstandsuitkering aan te vragen, maar helaas moest ik volgens de gemeente wachten op de uitslag over mijn WIA-uitkering. Mijn aanvraag werd gewoon niet in behandeling genomen! Oke, daar kon ik dan nog in komen. Maar ik moest helaas wel geld lenen bij familie en vrienden om mijn rekeningen te kunnen betalen.
Veroordeling nr.1
En toen kreeg ik het onbegrijpelijke nieuws. Ik had geen recht op een WIA-uitkering. Ik was minder dan 35% arbeidsongeschikt. Nee, het is niet leuk als je de bevestiging krijgt dat je ziek bent, maar het is ook niet leuk dat je de bevestiging krijgt dat je volledig arbeidsgeschikt bent, terwijl je dat niet bent!
Ik kreeg er nog net geen beroerte van. In de rapportage van de verzekeringsarts stond dat niet was aangetoond dat ik door de depressies en angsten zodanige beperkingen had, omdat er nog geen psychiater bij betrokken was die een “objectieve” diagnose had gesteld. Alle bijwerkingen waar ik dagelijks mee moest leven, die waren “objectief” gezien blijkbaar niet voldoende ernstig, met als gevolg dat tot allerlei benutbare mogelijkheden kon worden geconcludeerd. Ik had verder geen problemen met mijn hart en de medische controles die ik had ondergaan, wezen gelukkig uit dat mijn hart stabiel was. Kortom, de oorzaak was (voorlopig) aangepakt en er is geen sprake van bedlegerigheid of constante afhankelijkheid van de hulp van derden. Terwijl de vochtophoping in mijn onderbenen, dacht ik zo, duidelijk laten zien dat ik in de dagelijkse activiteiten al belemmeringen ondervind. En dan de vermoeidheid, ik val soms midden op de dag in slaap. Gelukkig niet elke dag meer en het wordt ook minder, maar het gaat langzaam. Ik ben er nog lang niet. Ik ben al enkele keren van medicatie gewisseld maar blijkbaar was dat ook niet voldoende bewijs dat de bijwerkingen nu eigenlijk nog erger zijn dan de kwaal zelf. Ja, ik kon mijn huishouden nog doen en ik kon ook nog 1 keer in de week wandelen en eens in de zoveel tijd probeer ik het haken op te pakken. Weliswaar doe ik mijn huishouden, maar zeker niet allemaal in één keer en ik krijg hulp van vriendinnen. Stofzuigen doe ik verspreid over de hele week. Boodschappen doen, dat durf ik niet altijd omdat ik bang ben dat ik onderweg een hartaanval krijg en ik voel mij vaak duizelig. Verder heb ik nog enkele bijwerkingen die ik liever niet omschrijf, het is geen pretje om hiermee te moeten rondlopen.
De verzekeringsarts voor de WIA had mijn doen en laten in de privésfeer vertaald naar wat mijn “benutbare mogelijkheden” zijn. De duizelingen bijvoorbeeld, zijn er niet constant en de arbeidsarts had functies gevonden waarin ik zittend werk kan doen en met de wel aanwezige beperking wel "volledig" kan werken. Kortom, geen WIA-uitkering voor mij.
Veroordeling nr.2
Tot overmaat van ramp, kon ik via de gemeente geen voorziening voor maatschappelijke ondersteuning krijgen omdat niet was gebleken dat ik ziek of gehandicapt genoeg ben daarvoor. Ik had een uur lang een keukentafelgesprek met een Wmo-consulente die volgens mij net van school kwam. Zij leek wel erg begripvol maar zij kreeg later van een collega te horen, alsof het allemaal niet zo belangrijk is, dat een beslissing over de WIA-uitkering zou kunnen uitwijzen of ik wel degelijk huishoudelijk hulp nodig heb. Dus voorlopig kon er nog niets worden geïndiceerd.
En zo sta je dan buiten in je hemd. Ik kan niet vertellen hoe ik mij voelde. Een overload aan negatieve beslissingen, de een na de ander op de deurmat. Ik voelde mij als een zielig en ziek persoon, gevangen gehouden door allerlei instanties, na jarenlang hard te hebben gewerkt.
“Ik wil wel mensen, maar het lukt mij niet!”
Ik ben ook geen 18 meer, verreweg van dat. Maar helaas zou ik ook nog zeker 15 jaar kunnen deelnemen aan de arbeidsmarkt. Helaas, omdat het op deze manier niet lukt. Ik heb er niet voor gekozen om te moeten leven met hartfalen. Ik probeer nog iets van mijn leven te maken door kleine dingen te ondernemen, en om niet nog verder weg te zakken in depressies en angst voor opnieuw een hartaanval. Ik moet leven met de lichamelijke ongemakken vanwege de medicatie die ik wel moet slikken, zodat mijn hart mij niet in de steek laat.
Veroordeling nr. 3
Ik wilde bezwaar maken, maar dan eerst een bijstandsuitkering aanvragen. Ook de schulden liepen op. Helaas, de gemeente vertelde mij dat er een voorliggende voorziening was en de bezwaarprocedure voor de WIA maar eerst moest worden doorlopen.
Ik ben daarna in elkaar gestort, dit trok ik echt niet meer. Alles zag zwart voor mijn ogen en dat hield dagen aan.
Mijn vriendinnen hebben juridische hulp gezocht en een juriste gevonden. Ik wilde dat eerder niet omdat ik altijd alles alleen wil doen. Een bepaalde karaktertrek waar niet alleen ik, maar ook anderen niet altijd even blij van worden. Maar nu, het was het moment dat ik mezelf echt tegen kwam en de nare gevolgen van mijn eigenwijsheid moest onderkennen. Ik was volledig op. De juriste heeft adequaat gehandeld en heeft alles uit mijn stukken moeten halen, want ik was niet eens meer in staat om mijn verhaal te doen. Ik kon niet meer.
Licht in die donkere tunnel
Het leek onwaarschijnlijk maar toen openbaarde er eindelijk een puntje licht aan het einde van die donkere tunnel. De juriste had er toch voor kunnen zorgen dat ik toch een bijstandsuitkering kon aanvragen, namelijk een voorschot. De betreffende behandelaar bij de gemeente die mij eerder te woord stond, was niet op de hoogte van enkele wettelijke bepalingen op grond waarvan dit mogelijk was. Schandalig. Weer iemand die geen benul heeft van wat wel en niet mogelijk is. Dat een leek dat nou niet weet, maar een medewerker die aanvragen voor de bijstand afhandelt moet beter weten, zou je denken. Maar nee, een jurist moet eerst aan de bel trekken voordat zij daar eens wakker worden bij die gemeente! Het is dat ik te moe was om naar die gemeente te gaan, maar ik was emotioneel gezien in alle staten.
De procedure voor de bijstand was nog wel een vervelende schop na. Ik had eigenlijk geen puf meer om allerlei gegevens in te vullen en bewijsstukken in te leveren, maar uiteindelijk toch gelukt.
"Ik had het gevoel alsof ik een marathon had uit gerend. Een soort van finish gevoel. Doodmoe en blij tegelijk."
Gelukkig heb ik nu bijstand en de last van een bezwaarprocedure voor de WIA werd door de juriste van mijn schouders afgenomen. Ik moest nog wel voor een medisch gesprek met een bezwaarverzekeringsarts en ook hierin behartigde de juriste mijn belangen, ik kon zelf bijna niets meer uitbrengen. Die mentale verlamming hield weken aan.
Ik ben bij een psychiater beland en die heeft geconstateerd dat ik een trauma heb opgelopen door alle gebeurtenissen rondom mijn hartaanval, zoals die acute operatie en de hele molen van medische onderzoeken en periodes in het ziekenhuis. Ik kreeg angstaanvallen omdat het gebeurde terwijl ik op de fiets reed. De diagnose PTSS werd gesteld. Zo’n medisch ziektebeeld waarvan je denkt, dat overkomt mij vast nooit! Maar het oplopen van zo iets, is blijkbaar niet zo moeilijk.
Ik kon nu gericht een behandeling ondergaan. Ik zou ook therapie krijgen om beter te kunnen omgaan met de medische klachten en ik ging weer mediteren om de angstaanvallen meester te worden. Die combinatie van deze acties zou op den duur moeten leiden naar mijn bevrijding.
Tijdens de bezwaarprocedure zijn deze nieuwe feiten ingebracht en gelukkig meegewogen in de bezwaarprocedure. Het werd bijna problematisch omdat het UWV eerste wilde beweren dat er sprake was van een nieuwe (verslechterde) situatie. De juriste heeft allerlei juridische gronden aangevoerd en jawel, het UWV ging toch overstag. Simpel gezegd, de PTSS was al aanwezig tijdens de afwijzing van de WIA-aanvraag. Eigenlijk logisch, hoewel ik mij ook kan voorstellen dat je PTSS kan oplopen juist door die instanties. Traumatisch!
Het is ongelooflijk maar van minder dan 35% arbeidsongeschiktheid werd ik naar 100% arbeidsongeschikt verklaard! Niet duurzaam, maar dat is voor mij geen probleem. Ik wil heus wel weer aan de gang. Ik wil geen gevangene meer zijn van mijn eigen lichaam en geest.
Het is bizar dat ik nog net geen gat in de lucht sprong omdat ik voor 100% arbeidsongeschikt was verklaard. Dat is alleen maar omdat ik rust wilde in mijn hoofd en niet aan die uitkeringen wil denken, ik wil werken aan mijn herstel.
Helaas nog even een kleine naschok. Ik kwam erachter dat mijn ex-werkgever, die eigen risicodrager is, had geageerd tegen de beslissing op bezwaar over mijn WIA-uitkering. Het is voor de werkgever namelijk goedkoper als ik een IVA-uitkering uitgekeerd krijg en had dus willen zien dat ik niet alleen volledig, maar ook “duurzaam” arbeidsongeschikt werd verklaard. Ik kan mij in deze procedure niet echt verweren en het is het afwachten want er nu gaat gebeuren, maar volgens mijn juriste niet veel. Zij vertelde dat er voor mij niks zal veranderen in negatieve zin, in die zin dat ik niet ineens voor méér arbeidsgeschikt zal worden verklaard. En ook, de ex-werkgever had eerder geen bezwaar gemaakt, terwijl de mogelijkheid wel was gegeven nadat ik bezwaar had ingediend.
Zo zie je maar, dat je gewoon echt ziek(er) kan worden door al die procedures en dat je volledig gevangen kan worden gehouden door al die instanties. Met name omdat het aan deskundigheid ontbreekt. Zonder een jurist red geen mens dit zonder overspannen te raken.
De weg naar vrijheid
Ik heb erover nagedacht om een klacht in te dienen maar de juriste vertelde mij dat ik mijn recht nu (gelukkig) heb gehaald in de bezwaarprocedure, en daardoor de kans groot is dat een klachtenafdeling daar dan niet ook nog apart over zal oordelen. Daar is een wettelijke grondslag voor dat de gemeente het niet hoeft te behandelen. En eigenlijk, ik ben er ook wel klaar mee. Nee! Niet weer een procedure. Wat zou ik krijgen als de klacht gegrond is? Een “sorry” heeft geen zin, het kwaad is al geschied. En ze leren er vast niet van, het is wederom vechten tegen de bierkaai. Gelukkig is het bezwaar gegrond verklaard, en verder moet ik er maar mee leren leven.
Ik ga nu werken aan mijn toekomst en hopelijk kan ik alle gebeurtenissen die zich in deze (bijna) 3 jaren hebben afgespeeld, achter mij laten. Ik heb nog een lange weg te gaan. Ik kan mij in ieder geval mentaal voorbereiden op de herbeoordeling volgend jaar, in verband met mijn WIA-uitkering, maar hopelijk ben ik dan weer verder in het (mentale) genezingsproces. Overigens zit ik nog wel in een nieuwe Wmo-procedure, die overleef ik nog wel.
Via het juridische adviesbureau dat mij uitstekend heeft bijgestaan en mij tenminste als “mens” behandelde, kon ik op dit verhalenplatform mijn verhaal doen. Ik kan het hiermee afsluiten. Voor iedereen die een vergelijkbare situatie moet doormaken, wens ik heel veel sterkte toe en zeker ook een goede jurist!
Bedankt voor het lezen.
Sarah.