Recensies over Postpakketjes van overzee
Lees hier reacties op en recensies over het boek. Wil je ook een reactie of recensie achterlaten? Dat zou ik zeer op prijs stellen. Je kan die sturen naar info@ojau.nl.
Yaneh de Hart, 15 december 2020
Hierbij mijn recensie voor jouw boek. Ik heb het even naast me neer moeten leggen en alles een plekje moeten geven. Je boek kwam echt bij mij binnen. Dank voor het schrijven, een eyeopener voor vele hoop ik. En natuurlijk bedankt voor de strijd tegen de Nederlandse Staat.
Het is alweer even geleden dat ik je boek gelezen heb. Nooit verwacht dat een boek mij zoveel zou doen. Het vreemde is dat ik veelal vergeten ben wat je exact aan feiten en kennis in het boek hebt geschreven. Wel heb ik enorm het gevoel en de emoties onthouden wat het boek met mij heeft gedaan. Jouw boek heeft mij veel meer doen beseffen wat adoptie voor mij betekent en dat ik niet de enige ben met mijn gedachten(kronkels) en heb jij de woorden aan mijn gevoelens en gedachtes gegeven.
Voor mij een bevestiging dat andere geadopteerde(n) er ook zo over denken en voelen als ik doe. Soms had ik het gevoel dat wanneer ik jouw boek aan het lezen was, het mijn woorden en zinnen waren die ik las. Zo bevestigend en herkenbaar.
Omdat door mijn omgeving weinig aandacht of altijd anders werd verteld of gedacht over adoptie, heb ik mijn gedachten(kronkels) altijd gelaten voor wat het was. Heerlijk om nu een soort bevestiging te krijgen dat het inderdaad, naast dat je een gelukkig welvarend leven leidt, oké is dat adoptie ook niet goed mag voelen, mede doordat het kan leiden tot kinderhandel, corruptie en identiteitsroof. Een gemis wat je niet plaatsen kan. En dat adoptie vanuit een ander perspectief (omdat er een kinderwens is bij Westerse echtparen) wordt gebruikt dan de bedoeling is (vanuit het belang van het kind).
In 2017 heb ik met mijn gezin een rootsreis door Indonesië gemaakt. Mijn doel was niet om mijn biologische ouders te vinden, maar ik wilde graag naar de locaties die in mijn adoptiepapieren stonden vermeld om samen met mijn gezin te ervaren en te voelen wat het met ons zou doen. Mijn kinderen voelden zich meer Indonesisch en waren er erg trots op. Helaas waren mijn emoties ver weg gestopt en kwam ik daar moeilijk bij. Het heeft ons veel gedaan. Tijdens deze reis werden we verrast met meer informatie dan in mijn papieren stond vermeld. Met de hulp en inspanning van onze taxichauffeuse heb ik mijn halfbroers gevonden. Kinderen van mijn vader en zijn eerste vrouw. Ik ben tijdens deze reis ook te weten gekomen dat ik nog een volle zus heb. Toevallig heet ze ook Dewi en is twee jaar ouder dan ik. Hier gaat mijn zoektocht verder!
Het boek heeft ervoor gezorgd dat ik nu het gevoel heb dat ik ergens bij hoor. Bij een groep geadopteerde volwassenen ook uit Indonesië en veelal geadopteerd rond 1980. Helaas met een negatief verhaal achter de feiten van adoptie uit die periode. Ik heb wel even tijd nodig gehad om dat allemaal een plekje te geven.
Bedankt Dewi voor het boek, jouw tijd, jouw energie in dit onderwerp en het gevecht tegen de Nederlandse Staat. Ik begrijp heel goed dat het soms eenzaam kan voelen, maar weet dat wij (geadopteerde volwassenen) er ook voor jou zijn en dat we het gevecht samen met jou aan willen gaan. Ik raad alle geadopteerden en betrokkenen aan om het boek te lezen.
Hieronder een kort gedicht dat ik in 2017 heb geschreven over mijn gevoelens over mijn adoptie tijdens mijn rootsreis.
"Adoptie
Een leven gegeven en weer afgestaan
Een wereld zo ver weg
Is er iets wat ik nog vinden kan
Waar moet ik heen
Wat is mijn plek
Ga ik deze ooit nog vinden dan
Kinderen zijn mijn leven
Onvoorwaardelijk is de liefde
Zoons zijn mij gegeven
Donker en onbereikbaar
Waar gaat mijn zoektocht heen?
Wat is realistisch en wat is haalbaar?
De drempel, die angst
Niet de energie om verder te gaan
Altijd in beweging en toch dat gevoel van stilstaan
Opgesloten in gedachtes
Gevangen in een lichaam
Zo mooi, sterk en lief
De rest zien ze niet
Ik weet niet hoe
Het moet er uit.. ik wil het kwijt
Zal ik ooit mezelf mogen zijn?"
Linawati Looijenga-Bekema, 18 mei 2020
"Ik heb je boek gelezen, en ik denk dat ik het nog wel een paar keer moet lezen omdat er zoveel informatie in staat, en er ook best wat op me af kwam. Ik ben Linawati Looijenga-bekema, geboren in 1978 en geadopteerd uit Indonesië. Na het lezen van jouw boek heeft het mijn beeld van mijn adoptie en adopteren in het algemeen completer gemaakt, ik heb er nooit zo bij stilgestaan wat er allemaal zou kunnen gebeuren, en heb bij mijn eigen adoptie papieren altijd het gevoel gehad dat het wel in orde was en kloppend, wat het nog steeds ook wel kan zijn. Maar door de vaak schrijnende verhalen en voorbeelden uit jouw boek ben ik toch iets gaan twijfelen of mijn adoptie wel helemaal zuiver is gegaan, en ben ik nog nieuwsgieriger geworden hoe het allemaal zit, en wil ik ook nog eens een nieuwe poging doen naar het vinden van mijn biologische ouders, het boek verwijst ook naar die aflevering van Zembla adoptie bedrog deel 3 die ik nog niet gezien had maar nu inmiddels wel, en ja dat raakt me dan wel, tezamen met meerdere schrijnende verhalen uit het boek. Verder geeft het boek een brede kijk over de werkwijzen vanuit zowel Nederland als Indonesië rondom de adopties die plaatsgevonden hebben tussen 1973 en 1984. Het boek leest op zich makkelijk, voor mij waren de juridische stukken wel wat pittig en moest ik die wat vaker lezen maar dat was niet erg. Ik ben géén lezer, maar ik ben blij dat ik dit boek heb gelezen. Dankjewel Sander S. Terpstra voor je aanbeveling, en dankjewel Dewi voor het schrijven van dit boek."
Jette, 26 april 2020
“Ongelofelijk Dewi! Wat een werk heb je verzet! Je hebt alles uitgezocht. Je hebt ook alles in de juiste tijd en context geplaatst. Zoals; mensen dachten echt dat ze een (wees) kindje of verstoten kindje, een betere toekomst gingen bieden in de jaren ‘70 totdat het werd gestopt door Soeharto. In Nederland werd tot 1984 buitenechtelijke kinderen/ ongehuwde moeders ook afgestaan in Nederland. Want wie ging het kind onderhouden als je niet kon werken? Dat was dus een soort gedachtengoed in de maatschappij; kijk mij rijk zijn en een kindje goed helpen. Bedankt voor dit heel persoonlijke verhaal met enorme achtergrond informatie. Zoveel uitgezocht, zoveel tijd in gestoken! Heel herkenbaar voor mij omdat ik ooggetuigen verslag had van onze gezamenlijke vriendin Yanien. Wat een ongelofelijke schok moet dit voor je zijn om hierachter te komen. Vooral de nonchalance waarmee de regering de kinderen tóch binnenhaalde. Misschien hadden ze nooit echt bedacht dat het zwendel was. Maar uit de stukken die jij inbrengt lees ik dat Ed Nijpels zich er al langer zorgen over maakte en dit bespreekbaar maakte in de regering. Wat maak je deel uit van een enorme historie die de meeste mensen niet op impact inschatten. Maar terug naar je boek: fantastisch geschreven. De laatste feitstukken waren even moeilijk door te lezen. Maar heb doorgezet omdat het heel belangrijke informatie bevat. Wat jij allemaal hebt uitgezocht! Wat een hoop droge zaken kan jij doorworstelen zeg! Bedankt voor al jouw werk! Ik heb nu bewijs in handen om mensen te vertellen dat het geen verhaal is maar Écht! Lieve knuffel van mij Dewi! Ik zou je graag een keer ontmoeten! En ook jouw moeder. Ik wil haar vertellen trots op haar te zijn zoals ze jouw moeder is!!! Een ongelofelijk goed mens zal ze zijn!”
Babet de Vries, 23 april 2020
"Het boek geeft een uitgebreid historisch beeld van het adoptiedossier Indonesië. Aangezien mijn vriend geadopteerd is had ik al veel informatie gelezen en kende onder andere de uitzending van Zembla al, maar toch gaf het boek nog wat nieuwe inzichten of plaatste bekende informatie in perspectief. Het raakt je rechtvaardigheidsgevoel, je kan je niet voorstellen waar daar allemaal in Indonesië heeft plaatsgevonden. Ik heb het boek in één adem uitgelezen. Gezien die achtergrond is het zo belangrijk dat Stichting Mijn Roots zoveel kennis heeft vergaard en een netwerk heeft opgebouwd om te helpen bij een zoektocht. En hopelijk zullen eventuele drempels om hiertoe over te gaan, ooit lager worden."
Sander S. Terpstra, 22 april 2020
"Het boek van Dewi was voor mij de aanleiding om zelf achter mijn afkomst te komen. Mijn naam is Sander en in 1979 ben ik geadopteerd uit Indonesië. Na het lezen van het boek ben ik een eigen zoektocht gestart naar mijn biologische familie in Indonesië met hulp van Stichting Mijn Roots. Ondertussen is mijn biologische familie gevonden en heb ik de waarheid mogen horen. Ik weet nu dat er ook bewuste legale adopties waren. Dit neemt niet weg dat er nog voor vele andere geadopteerde deuren moeten worden geopend. Ik dank de stichting Mijn Roots voor het goede werk en Dewi wat mij heeft aangezet tot mijn zoektocht. Ik vond het een prettig boek om te lezen. Heel toegankelijk. Het is als of je als lezer zelf meewerkt aan het onderzoek. Je wordt volledig meegenomen in het boek. Kan mij wel voorstellen dat sommige lezers bepaalde stukken pittig vinden vanwege het juridische taal gebruik".
B. Groot, 21 april 2020
“Eindelijk heb ik het boek uit. Het lag op mijn nachtkastje en mijn dochter heeft de neiging om mijn bladwijzer er uit te halen. Ik heb een paar hoofdstukken op 2/3 nu bijna vier keer gelezen. Maar het was wel fijn en ontzettend interessant om te lezen! Nu weet ik wel dat je veel op je bord krijgt, maar dat ik het boek gelezen heb weet ik dat het niet alleen het "werk" is maar ook de emotionele rollercoaster die er aan vast zit. Nu zal je altijd wel jezelf in een zaak vastbijten maar dit is eigenlijk ook Dewi vs. MinJenV (Daar is ie dan, de titel voor de toekomstige Netflix docu).
Eigenlijk was ik al gegrepen tijdens de presentatie toen je het vergelijk maakte met ouders hier, wiens kinderen op de crèche zitten en vervolgens weggegeven zijn als je ze komt ophalen. Dat is een ijzersterk en herkenbare vergelijking. Plotseling sloeg de paniek bij mij om het hart, "wat zou ik doen?”
Ik vond de eerste paar hoofdstukken waarin je je eerste schreden in de zoektocht zet meteen al erg mooi, je beschrijft goed de misère van je verblijf in het kindertehuis/hotel en de chaos van Jakarta in de zoektocht naar het adres van je vermeende moeder. Ik zat die middag op mijn werk meteen te zoeken naar openbare geografische data van Jakarta om de straat/wijknummer exact te bepalen. Maar dat is mij nog niet gelukt. Later in het boek las ik dat een “Mijn Roots” vrijwilliger uitlegt hoe het huizen-systeem in elkaar zit.
De momenten waarop je thuis bezig bent om met allerlei instanties om de tafel te gaan vond ik wat moeilijker te volgen door het hele boek heen. Waar in de procedures zit Dewi nu? En met wie ook al weer? Ik merkte dat ik vanaf het begin wel begreep waarom de hele gang van zaken niet door de beugel kon maar pas aan het einde - als je de adoptieprocedure beschrijft, de taken die de overheid daarbij had en de wetten die daar al op van toepassing waren - begreep waarom je per se Ministerie van Justitie en Veiligheid ter verantwoording wilt roepen. Dat hoofdstuk had voor mij ook op een eerder moment kunnen komen. Persoonlijk mistte ik de voetnoten of de bibliografie om de wetten er zelf op na te kunnen slaan. Maar dat is mijn tik sinds ik Wikipedia als hobby heb. Ik begreep dat je je al hebt moeten inspannen om de tekst niet te juridisch te maken, maar misschien had ik persoonlijk juist wel wat meer behoefte aan wegwijzers.
Uiteindelijk is het een prestatie van jewelste en het maakte bij mij de urgentie helemaal duidelijk.”
Julian da Silva, 3 april 2020
"Wat ben ik blij met dit boek! Eindelijk iemand die echt begrijpt wat je doormaakt wanneer je ontdekt dat alles wat je dacht te weten over je adoptie, een leugen blijkt. Dat er op een zodanig slinkse manier op zeer georganiseerd, crimineel niveau in kinderen gehandeld kon worden is onvoorstelbaar. Onverteerbaar ook. Maar onvoorstelbaar bizar dat De Staat der Nederlanden hier ook welbewust de ogen voor heeft gesloten. De kille, onverstoorbare en vreselijk langdradige muur van onbegrip en nonchalance van het ministerie van Justitie en Veiligheid en de zo niet empathische reacties van dit instituut op de misstanden die zich hebben voorgedaan, en zich hoogst waarschijnlijk op onbekende schaal, nog steeds voordoen, zijn ongekend ongepast. Als ik voor mezelf mag spreken: ik ben geen 'geval'....ik ben een self-made-product van misdaden die mij zijn aangedaan ten tijde van mijn 'illegale' adoptie (of hoe het ook te noemen...ik weet het nog steeds niet precies). Dewi verwoordt echt op een hele daadkrachtige en duidelijke manier hoe het voelt om te ontdekken dat je adoptie geen adoptie is, maar een misdrijf gepleegd tegen je eigen persoonlijke identiteit.
Ik ben blij dat ik erbij mocht zijn toen dit aangrijpende boek werd gepresenteerd in het bijzijn van velen. Nu, door het Corona-virus staan, zoals zo duidelijk merkbaar, heel veel dingen "on-hold". Ook de zaak van de eerste geadopteerde die de Nederlandse Staat heeft aangeklaagd, is uitgesteld tot nader te bepalen tijdstip. Omdat de focus nu vanzelfsprekend bij de "Corona-crisis" ligt, gaan dingen in wat voor vorm dan ook toch door, al lijken ze langs ons heen te gaan en merken we dat niet. Hoewel dit uitstel een tegenslag is voor allen die in deze "adoptie-schuit" zitten, kunnen we deze kans ook aangrijpen om toch zo af en toe van ons te laten horen. Af en toe wat prikjes uitdelen en de aandacht op dit hele verhaal van gelegaliseerde kinderhandel te leggen. Het is goed om niet te verdwijnen. Ook niet, of misschien juist niet, ten tijde van een moeilijke periode die we allemaal op ditzelfde moment moeten doormaken. We kunnen deze tijd gebruiken om onszelf nog beter voor te bereiden op wat komen gaat, ook op juridisch gebied aangaande dit onderwerp.
Ik ben blij dat Dewi haar gezond verstand goed gebruikt en doorziet wat het ministerie van Justitie en Veiligheid van plan is: tijdrekken. Want er is al zoveel informatie beschikbaar over kinderhandel. Het was zo'n opluchting te lezen dat Dewi dus ook niet gelooft of zomaar vertrouwt op de instelling van deze commissie. Volgens mij is het een wassenneus, en deze hele crisis komt bepaalde mensen aangaande dit onderzoek maar wat goed uit! Daarom denk ik ook dat het heel goed is om elkaar te steunen waar dat maar kan.
Als je ook wat te zeggen hebt over het boek van Dewi: alsjeblieft doe dat dan. Het houdt dit onderwerp levend, en dat is nu juist nodig. Laten we het alsjeblieft niet vergeten.
Dit boek heeft heel veel indruk op me gemaakt, en ik kan het iedereen aanraden. Ik zeg dit niet vanuit mijn eigen adoptie-ervaringen, maar ook als boekenliefhebber: het is gewoon ook echt een goed boek. Dat je er ook nog eens een goed doel mee kunt steunen (verdiep je maar eens in Stichting Mijn Roots) is mooi meegenomen, toch?!
Dewi, dank je wel dat je zoveel van je energie en tijd en focus in dit boek hebt kunnen en willen steken! Het zal veel geadopteerden en niet- geadopteerden weten te interesseren! Sommige verhalen die je aanhaalt van mensen zijn ook zeer aangrijpend en kosten echt moeite om te bevatten. Het is een boek dat me bijblijft en zeker herlezen gaat worden! Nogmaals: dank je!"
Milou, 28 maart 2020
"Geadopteerd uit China, en heb het moeilijk gehad een lange periode. Mijn adoptieouders hebben mij qua geld en opleiding en noem het maar op, alles gegeven maar hadden totaal geen aandacht voor mijn gevoelens om te weten waar ik vandaan kom. Ik heb ook filmpjes gezien en blijkt dat het niet altijd de waarheid is, het verhaal achter de adoptie. Maar goed, ik was te vondeling gelegd, en daar moest ik het mee doen. ‘Dankbaar’ zijn.
Ik heb gelukkig een fijn gesprek gehad met Dewi vorige week omdat ik wat vragen had. Ondanks dat dit boek over kinderen uit Indonesië gaat, ik lees wel dingen over stichting Kind en Toekomst die ik schokkend vind. Mij wordt steeds meer bevestigd dat niet mijn belang, maar die van mijn adoptieouders voorop stond. Zij konden geen kinderen krijgen, en kwam het goed uit voor ze dat ik te vondeling was gelegd. Ik heb de stichting nooit transparant gevonden en alleen maar mooie praatjes, vals inspelen op gevoelens van mensen met een kinderwens. Ik weet niet zeker of ik te vondeling ben gelegd, maar het kwam deze stichting maar al te goed uit. Ik was onderdeel van een grote business. Ik woon sinds kort op kamers en ga ik op onderzoek uit samen met mijn vriend die mij steunt. Heb daar mijn adoptieouders en die adoptiestichting niet voor nodig. Voel me niet veilig want dankbaar zijn, dat is alles wat ik erover mag voelen, lijkt het wel.
Ik heb een tijdje terug een boek gelezen over adoptie uit China en over adoptiebemiddelaars. Wel goed boek trouwens, maar het gaf niet echt antwoord op de emoties die ik heb rondom vragen waar ik vandaan kom. Ik kreeg het boek als tip van een vriendin die bij de boekpresentatie is geweest, en zij vertelde dat het ook interessant is als je uit een ander land komt. Zat er wel beetje tegenaan te hikken om te beginnen, maar blij dat ik het boek toch gelezen heb. Sommige dingen erg herkenbaar, maar andere dingen weer niet. Bijvoorbeeld dat ik geen meelevende adoptieouders had zoals Dewi zelf. Hierdoor heb ik wel weer een beetje hoop gekregen, want het ligt dus niet aan mij. Ik mag voelen wat ik voel. Alleen maar dankbaar zijn is niet nodig! Zoals Dewi het schrijft, iedereen heeft het recht om te weten waar je vandaan komt. De leeftijd, welk land en of de adoptie legaal of illegaal is verlopen, maakt niets uit. Voor mij een aanmoediging om mijn gevoel niet te negeren. Ik ben helemaal niet ondankbaar als ik meer te weten wil komen over mijn geschiedenis.
Ik werd mee gesleurd in het boek en zelfs bij de meer juridische teksten haakte ik niet af. Goede mix met haar ervaringen en ook bruikbare info, en het raakte me ook. Dewi durft haar mening te vertellen en de waarheid over allerlei personen, en ook over hoe het is gegaan bij adopties van kinderen. Dit geldt niet alleen voor wie uit Indonesië komt. Bij mij was Haags adoptieverdrag wel van toepassing maar evengoed vind ik het allemaal niet betrouwbaar overkomen hoe procedures verliepen en er wordt te snel van uitgegaan dat een moeder haar kind wil afstaan.
Ik hoef me er in ieder geval niet schuldig over te voelen dat ik wil uitzoeken of ik echt te vondeling ben gelegd, ook al heb ik het nu goed hier. Dit boek heeft mij geholpen."
Marit Kramer, 28 februari 2020
"Als voormalig flexplek-collega van Dewi heb ik haar zoektocht naar gerechtigheid in adoptiedossiers gevolgd: het onrecht waar ze op stuitte, de brieven die ze ontving van het ministerie, de opname van Zembla. Ik volgde het met interesse en ook bewondering. Om dit verhaal nu in boekvorm te lezen, was enerzijds herkenning, maar zo veel meer. Naast de juridische aspecten komt ook Dewi’s persoonlijke zoektocht aan bod. Natuurlijk bespraken we dat ook tussen het werken door, maar dit boek geeft nog meer inkijk in het proces dat Dewi de afgelopen jaar heeft doorgemaakt.
Ik vond het erg leuk dat ik een aantal West-Friese uitdrukkingen herkende in het boek. Dat bracht we meer terug naar ‘mijn roots’. Alsof ik mijn oma hoorde spreken! Dat deed me tegelijkertijd beseffen dat mijn afkomst vanzelfsprekend is, ik weet waar ik vandaan kom, dat er niet gesjoemeld is met mijn papieren en dat er niet met mij gehandeld is. En dat is nu precies wat in dit boek aan de kaak wordt gesteld: dat is helaas niet voor iedereen zo vanzelfsprekend!"
Carina en Willem Bos, 11 februari 2020
"Het is een goed leesbaar boek. Vlot geschreven en verwoord, maar ook heel confronterend. Zoveel onrecht, en de strijd die je moet leveren om je recht te krijgen. Dat maakt het verdrietig! Trots zijn wij op jouw doorzettingsvermogen, en al je goede werk voor stichting Mijn Roots."
Christine Verhaagen (stichting Mijn Roots), 7 februari 2020
"Ik heb gisteravond je boek uitgelezen. Heb wel wat traantjes moeten laten, jemig. Besef dat er zoveel aan onwaarheden zijn ontmaskerd, maar dat we gebonden zijn aan bureaucratie en andere rompslomp. Je hebt je eigen verhaal - je eigen zoektocht - prachtig geïntegreerd in het hele verhaal. Ik herken me er enigszins in. Want ook ik ben bijvoorbeeld opgegroeid in een gezin waar niet geheimzinnig werd gedaan, zonder heftige adoptie issues, daarnaast met een moeder die mij in alles steunt. Het is voor iedereen goed behapbaar en lees zeer goed weg. Je hebt de personen en instanties goed toegelicht. Hartstikke duidelijk geschreven. En wat ik persoonlijk heel prettig vond was de afwisseling tussen het persoonlijke en de officiëlere stukken. Kleine grote strijder die je bent, ik benijd je tomeloze inzet. Samen staan we sterk, maar zonder jou toch een stuk minder sterk. Liefs Chris."
Ivo Engels, 3 februari 2020
"Maandag teruggekomen van 3 weken Indonesië. Het boek van Dewi Deijle lag op voordeur mat. Ben gelijk gaan lezen en in 5 dagen uitgelezen. Wat een verhaal zeg. Ik vond het boek persoonlijk soms wel moeilijk te begrijpen, met die wetsartikelen maar het was interessant en genoeg diepgang. Veel zaken had ik natuurlijk ook al gelezen op facebook betreft de adoptie handel maar nu staat alles nog eens zwart op wit. Ook ik ben helaas het slachtoffer van babyhandel. Mijn Java mama heeft mij ook nooit willen laten adopteren. Ze wilde mij ook na een periode weer komen ophalen uit het kindertehuis maar was helaas te laat...ik was al verkocht aan Nederlandse mensen. Paar keer boek moeten wegleggen omdat het toch ff teveel werd. Ben blij dat Dewi de Nederlandse Staat heeft aangeklaagd en dat ze onderzoeken heeft gedaan."
Julikah, 29 januari 2020
"Lieve Dewi, dank je wel voor je mooie boek en je inzet voor mij (en al die andere geadopteerden). Ik heb het boek al uit. Ik ben nu vooral boos en verdrietig dat ons zoveel onrecht is aangedaan en dat we gewoon zijn verhandeld als een product. Ik heb echt bewondering voor je dat je jouw strijd zo helder en zuiver hebt weten te vertalen in een boek! Bedankt. Door jou en Mijn Roots weet ik dat ik er niet alleen voor sta. Liefs..."
Irawati, 24 januari 2020
“Over het filmpje “Dewi’s proces” die op de boekpresentatie werd getoond: Kippevel. Ook van je boek. Ik ben geen snelle lezer maar elke dag een stukje. Hoe je het omschrijft, wat je zegt. Zo duidelijk. Tis dan nog best vers of pril en soms vind ik zwaar of confronterend. Soms moet ik het eventjes weg leggen om even adem te halen. Ik wil je niet ongemakkelijk laten voelen door op een te hoge voetstuk te zetten. Maar stiekum ben je wel een soort van boegbeeld voor mij als geadopteerde. Je vecht voor ons allemaal!! Als gewoon Inger heb ik echt nog veel respect voor jou wat je allemaal doet en waar je voor gaat.”
Karin Michel, 23 januari 2020
"Het boek leest als een helder, oprecht en schrijnend verslag van een persoonlijk verhaal, van een persoonlijke zoektocht , die inmiddels door duizenden adoptiekinderen op veelal dezelfde manier kan worden beschreven. En ook wij als adoptieouders herkennen ons hierin, in deze strijd en de zoektocht van onze adoptiedochter, waarin ook wij worden meegesleurd op een manier die wij nog steeds onvoorstelbaar vinden.
We willen je danken voor je inspanningen, je vasthoudendheid en je doorzettingsvermogen. Voor jou persoonlijk, maar ook voor onze dochter en alle geadopteerden vooral uit die periode hopen we op een eerlijke en open discussie met de verantwoordelijken. En vooral heel belangrijk: we hopen op het ware verhaal achter de adoptie van onze dochter. Elke geadopteerde heeft recht op zijn of haar ware verhaal."
Sarah, 23 januari 2020
“Ik heb bij het halve boek zitten huilen. Ik moest het echt een paar keer opzij leggen, heftig. Maar ik ben blij mee dat dit boek er is. Bepaalde dingen vallen nu op z’n plaats, bij mij. Ik werd volledig meegevoerd in het verhaal. Ook de taaiere aspecten zijn helder neergezet. Soms hard, maar wel weer eerlijk. Het is informatief en interessant voor mensen die niet zo diep of helemaal niet in het onderwerp zitten. Ook een eye opener voor geadopteerden die uit een ander land dan uit Indonesië komen, zoals ik. Je geeft een totaal beeld van alles. Het gaat ons allen aan.”
Johnny G. Smith, 22 januari 2020
"What can I say. I just finished the book ‘Postpakketjes van Overzee’ by Dewi Deijle. It roughly translates to ‘Parcels from Oversea’.
It’s a story about her, but also about me and over 3000 others. So it’s also a collective story. It’s about us, the +3000 parcels that were shipped to the Netherlands all the way from Indonesia in the late 70’s and early 80’s of the last century. We were all adopted by Dutch parents with the idea to give us a better live and future. They were told that our biological parents couldn’t take care of us. Mostly because of economical reasons. We would either starve or face a grim future of poverty at best. Ofcourse you will say that’s a very nobel thing to do and that we must consider ourselves very lucky. Although I lead a very happy live and had very warm and loving parents. In hindsight the story isn’t as colorful as everybody thought it was. And that story is the main theme of Dewi’s book. As she said herself it’s not a fun book. But it’s a story that must be told and shared.
So what’s it all about. In short and it’s horrible to say. The truth is that about 70% up to 80% of that group is the victem of child trafficking.
In the book Dewi describes her search for her biological mother. During her journey she slowly finds out about this horrible truth. At first it’s hard to believe, but slowly it sinks in.
As she gathers more pieces of the puzzle new questions arise and that personal search unfolds into a much bigger story than she could have ever imagined. Could it really be that a lot of us were kidnapped from our parents and ‘sold’ for a lot of money to childless couples in the west. If so, who is responsible. The Indonesian government, the Dutch government, the so called social workers who did all the trafficking.
These are the questions that arise and Dewi is determined to find out. As a lawyer she has the tools to dive in deep and find the truth. Who is to blame? And can they be held responsible? Will they take responsibility? Unfornately there is still no answer to those questions. We’re still in the middle of that process. Nevertheless, it’s a clearly written book that tells the story up to now. There are many things I can relate to. That’s why it somehow felt like reading a thriller in which I’m participating myself. Knowing that it leads to a dead end in my personal search it was still an insightfull book to read. I’ve learned a lot of new things. And I’m sure if you aren’t familiar with this matter, it will be very insightfull.
A must read for every adopted Indonesian and the ones who are closely related to them. For now the only question that is left: Will justice prevail? Only time will tell."
Bron: Review: Postpakketjes van Overzee
Herma Bohm van Egdom
“Dankjewel voor je boek Dewi Deijle, ik ben er in begonnen en kon niet meer stoppen!! Hulde! Het is zo helder geschreven, met feiten en een inkijkje in jouw proces! Ik kijk nu al uit naar het volgende deel! Voor mij was het ook aangrijpend en verwarrend!! Dit is het laatste wat ik voor mijn kinderen had gewild! Ook ik ben blij en dankbaar dat zij in mijn leven kwamen en dat ik voor ze heb mogen zorgen! En nu ook nog een kleindochter erbij! Wat zou ik het hun biologische ouders graag gunnen dat ze kunnen zien wat een fantastische kinderen het zijn geworden!! Misschien gaat dit nog een keer gebeuren dankzij de stichting Mijn Roots! Tot nu toe nog geen resultaat voor mijn zoon! Heel veel liefs en een dikke knuffel!"
