Onderstaande filmpjes zijn getoond ter ondersteuning van mijn boekpresentatie van mijn boek, 'Postpakketjes van overzee', op 18 januari (Den Haag) en 23 februari (Antwerpen) 2020. Het zijn twee filmpjes waarmee ik het publiek meeneem in mijn proces en in de realiteit. Tijdens de presentatie was het zichtbaar dat men onder de indruk was. Ook bij die personen die helemaal geen directe link met Indonesië hebben, zag ik dat het ze enorm raakte. Ik kreeg dan ook het verzoek om deze filmpjes op de website te plaatsen. De personen die in de filmpjes voorkomen, hebben allen toestemming gegeven voor gebruik van hun verklaringen. Ze onderschrijven mijn visie over dat er meer bekendheid moet worden gegeven aan wat er in het verleden is gebeurd, ter bewustmaking en om ervan te leren. Het nalatig handelen van de Nederlandse overheid heeft heel wat teweeggebracht, wat zich hedendaags voor onze ogen openbaart.
"Het legaliseren van een leugen, maakt die leugen nog geen waarheid."
Dewi's proces
Het filmpje begint met een fragment met mij als baby in september 1980, op een plek in Jakarta waar ik en duizenden andere baby’s hebben gelegen, totdat de adoptieouders ons kwamen halen. Het doorgeefluik, zoals ik het noem. Het filmpje eindigt met dat ik na 39 jaar later terug ben op diezelfde plek, die blijkbaar nog zo duister is als toen. Alle fragmenten tussen die twee momenten symboliseren mijn belevingswereld, het proces van mijn zoekbehoefte naar mijn roots, de ontdekking van het kwaad, de strijd naar rechtvaardigheid en toegang tot waarheidsvinding voor een ieder die hier recht op heeft, het proces tijdens mijn (juridisch) onderzoek, de openbaring in de media, het veldwerk in Indonesië samen met Ana van Valen van stichting Mijn Roots, en het proces van mijn eigen eindeloze zoektocht waarin ik me in een cirkel begeef waar ik steeds maar niet uitkom.
Moeders verklaringen
Aan het begin van dit filmpje zien we een moeder die verklaart dat ze haar twee kinderen is kwijtgeraakt aan adoptie, terwijl ze er nooit toestemming voor heeft gegeven. Ze heeft nooit een notaris gezien om iets te ondertekenen, terwijl het wel via een notaris moest geschiedden om te kunnen spreken over een afstandsverklaring die - naar Nederlandse maatstaven - op acceptabele wijze is opgemaakt. In het volgende fragment zien we Tamara. Zij heeft de vrouw die in haar adoptiepapieren staat vermeld teruggevonden, maar na DNA test is gebleken dat het niet haar biologische moeder is. Overigens is van deze vrouw wel haar kind afgepakt, direct na de bevalling. Mogelijk is er sprake van babywisseling. Deze vrouw is erg verdrietig om het feit dat ze toch niet is herenigd met haar biologische kind. En Tamara loopt nota bene rond met gegevens in haar dossier, die blijkbaar niets met haar identiteit en afstamming te maken hebben. Dit maakt haar afstamming nog onzekerder. Waar moet ze nu zoeken? In het derde fragment zien we Wieneke en haar moeder die verklaart Wieneke nooit ter adoptie te hebben afgestaan. Ze had Wieneke tijdelijk ondergebracht en kreeg wel een formulier om te tekenen, maar heeft niet begrepen dat ze Wieneke nooit meer zou terugzien.