Ingezonden door: Anoniem
September, 2017
Onderwerp: chronische ziekte, Wmo, hulpvraag
Dit verhaal hebben wij onlangs ontvangen van een stichting die de belangen behartigt van personen met onzichtbare ziektes. Het verhaal was naar deze stichting verzonden namens een vrouw die hier “Anoniempje” wordt genoemd. Het was een hulpkreet en het verzoek was om dit verhaal te delen, want Anoniempje heeft niemand. Als u na het lezen van dit verhaal steun wilt geven aan Anoniempje, de vrouw in dit verhaal, neem dan contact met ons op. Dan kunnen wij u wellicht met haar in contact brengen.
Een hulpkreet van iemand die niemand heeft
Je bent gevallen. Diep. Je kunt met geen mogelijkheid meer overeind komen. Je schreeuwt en huilt. Je roept om hulp. Mensen lopen voorbij. Ze kijken naar je maar ze staan niet stil. Je gelooft nauwelijks wat je ziet. Maar je ziet het goed. Je ziet de stoïcijnse medemens langslopen. Sommigen vinden het maar lastig dat je daar ligt. Sommigen versnellen hun pas want ze willen niet door jou worden afgeleid. En dat doe je. Je leidt de ander af. Dat willen velen niet. Je bent gevallen. Kom zelf maar weer overeind. Eigen schuld dikke bult.
Ik denk aan een meisje van vijftien. Ze zit volop in de puberteit, droomt over de toekomst en verkent de wereld. Opeens stopt dat. Ze krijgt op haar vijftiende jaar botkanker en een been moet tot hoog boven haar knie worden geamputeerd. Haar familie en vrienden leven mee. Ze krijgt vervolgens de ziekte van Crohn (chronische ontstekingsziekte van de darm) en de ziekte van Ménière (aanvallen van draaiduizeligheid). Ze wordt steeds zieker en mede doordat haar amputatie medisch gezien niet goed is uitgevoerd ontwikkelt ze meer en meer zenuw- en fantoompijn waardoor het dragen van een prothese onmogelijk wordt.
Ik schrijf over Anoniempje, de vrouw die ettelijke wanhoopskreten de ruimte in stuurde via haar FB-account waarop nauwelijks werd gereageerd. Ze vraagt om hulp en ze krijgt het niet. Ze laat iets zien wat mensen liever niet zien; openhartigheid over een zwaar leven dat haar meer en meer tot wanhoop drijft. De eerste 10 jaar van haar veranderde leven waren er nog mensen om Anoniempje heen. Triest genoeg trad er een kentering op. Mensen toonden steeds minder betrokkenheid. Men was druk met hun eigen leven en als Anoniempje aan familieleden vroeg of iemand haar ergens naar toe kon brengen, kreeg ze te horen dat ze geen taxibedrijf waren. Anoniempje zocht een weg om met haar beperkingen om te gaan en met haar verdriet.
Anoniempje kreeg een relatie. Ze kreeg een zoon en een dochter, die nu respectievelijk 18 jaar en 10 jaar oud zijn. Haar relatie ging voorbij en ze moest verhuizen. In het huis dat ze achterliet, was een traplift aangebracht vanwege haar handicap. In het nieuwe huis krijgt ze geen traplift omdat ze er al een had in het vorige huis. Of een relatie nou voorbij is of niet, daar heeft een uitvoerend ambtenaar geen boodschap aan. Als je in dit land woonaanpassingen krijgt via de lokale overheid dan dien je tot in de eeuwigheid bij een partner te blijven ook al is dat een onmogelijkheid. Ooit maakte ik dit zelf ook mee. De indicatieadviseur melde mij dat ik beter bij mijn ex had kunnen blijven want weggaan is nou eenmaal geen optie als je een handicap hebt. Dus als een ex bijvoorbeeld losse handjes heeft en zich heeft getransformeerd in een psychopaat dan is dat helaas pindakaas. Had je maar geen kanker moeten krijgen, een handicap moeten hebben of een betere partnerkeuze moeten maken.
Negen jaar geleden ging Anoniempje alleen verder met haar kinderen. Opnieuw in een huurhuis. Tot driemaal toe heeft ze een traplift aangevraagd maar ze heeft de aanpassing nooit meer gekregen. De wmo-consulent meent dat Anoniempje naar een flat had moeten verhuizen en niet naar een eengezinswoning. Dat Anoniempje dan grotere afstanden moet afleggen om buiten te komen en dat ze dan teveel deuren moet openen wat ze niet kan, zijn twee obstakels die geen gewicht in de schaal legden. Bureaucratie heet dat. Een vrouw met één been. Ze moet naar boven. Naar de badkamer. Naar haar 10-jarige dochter. Hoe doet ze dat? Ze gaat zittend met haar kont van trede naar trede. Schuivend en kruipend probeert ze zo dagelijks naar beneden en boven te komen. Zie je het voor je?
Anoniempje is wanhopig. Wanhopig in overtreffende trap. Ik heb Anoniempje onlangs telefonisch gesproken en ik besloot in mijn gedeukte pen te klimmen. Mijn pen is gedeukt van het knijpen wat ik regelmatig placht te doen als ik nadenk over al het grote onrecht in deze wereld. Ik heb naar het verhaal van Anoniempje geluisterd en gehuild. Ik herkende veel. Veel andere chronisch zieke mensen zullen het eveneens herkennen. De eenzaamheid van het ziek zijn. De enorm grote afhankelijkheid die een mens kan hebben en daardoor steeds wanhopiger worden. Mensen willen te vaak doorgaans niet langdurig geconfronteerd worden met de misère van een ander. Wie is er dan in tijden van nood? Een overzichtelijk griepje is nog te verhapstukken maar als die griep transformeert in een indringende stroom aan ellende die nooit meer overgaat dan is het een ander verhaal. Anoniempje staat er moederziel alleen voor. Ze heeft geen netwerk meer want het duurt te lang als je nooit meer beter wordt. Nogmaals mensen laten hun zieke medemens nogal eens in de steek. Dat is de bittere realiteit die veel anderen ook kennen. Ik denk aan die andere stoere vechters die ik ken en die in grote eenzaamheid hun strijd voeren. Ik herken ze en we zuchten om de harde wereld en leven met elkaar mee. Dat doet de zoon van Anoniempje ook. Hij probeert te koken aangezien het met zijn moeder steeds slechter gaat. De zoon van Anoniempje is autistisch en heeft een depressie. Dat laatste is niet zo gek als je op jonge leeftijd al geconfronteerd wordt met een grote strijd en veel onvermogen. Hij draagt enorm veel verantwoording. Iemand van 18 jaar hoort andere dingen te doen dan alleen maar voor zijn moeder te zorgen en te koken. De zoon en Anoniempje proberen het jongere zusje zoveel mogelijk te ontzien zodat ze nog een beetje van haar jeugd kan genieten.
Anoniempje heeft dus helemaal niemand die haar helpt. Het verdriet en de immense teleurstelling groeit. Ze plaatste onlangs opnieuw een hartverscheurende noodkreet op Facebook. Niemand reageerde. Anoniempje is verbijsterd. Ik met haar. Daarom lucht ik nu mijn hart. Ze heeft hulp nodig in veel opzichten. Ze heeft iemand nodig die regelmatig voor het gezin wil koken, ze heeft iemand nodig die voor haar in de bres springt en wil knokken om te zorgen dat ze een traplift krijgt en andere benodigde hulpmiddelen, ze heeft iemand nodig die niet zomaar wat zegt, schrijft of roept maar iemand die integer is en serieus hulp kan bieden. Iemand die ongeveinsde betrokkenheid toont. In welke vorm dan ook. Ik ben op zoek naar lieve, betrouwbare mensen die in de buurt wonen van Deventer en die de tijd hebben of willen maken om Anoniempje en haar kinderen te helpen. Om daadwerkelijk te vragen aan haar wat ze voor haar kunnen doen in praktisch opzicht. Als je veel pijn hebt en enorm vaak tegenslag krijgt te verwerken, dan is de energie om te knokken tegen onrecht doorgaans niet meer aanwezig. Dan ben je totaal uitgeput. Ik weet er helaas alles van.
Anoniempje is een vrouw van 48 jaar. Een mooi mens. Een dapper wezen dat niet meer weet hoe ze moet overleven. Ze wil zo graag leven, samen met haar kinderen. Als je denkt daadwerkelijk iets te kunnen betekenen, stuur Anoniempje dan een persoonlijk bericht. En mocht je niets kunnen doen, deel dan deze boodschap. Wellicht komt het onder de ogen van iemand die wel de mogelijkheid heeft om te helpen. De wereld verandert pas echt als we weten waarom we een hart hebben.
Bedankt voor het lezen en delen.
#SharingIsCaring
Terug naar Intro - Verhalen platform