Verhaal ingediend door: Karin
24 november 2017
Onderwerp: Ziek gemaakt door instanties
Nee, het klinkt niet erg positief maar zo kan ik het wel stellen, helaas. Ik ben er ziek van. Hoeveel tegenslagen kan een mens hebben? Hoewel er onlangs wat licht in de duisternis is gekomen, heb ik jarenlang moeten strijden. Hoe het in de toekomst zal gaan, dat kan ik niet zeggen maar ik zal blijven vechten voor mijn bestaan!
Ik ben een sterke vrouw die veel te veel heeft meegemaakt in het leven. Het eerste en tweede deel van mijn leven heb ik bijna tien jaar geleden opgeschreven in een periode van twee maanden en het sloot de eerste twee delen van mijn leven af. Ik verkeerde toen nog in de veronderstelling dat ik mijn verdere, of nieuwe leven met een heel klein beetje hulp van de overheid op de rails zou kunnen krijgen, maar het tegendeel is gebleken.
Ik heb een halfjaar geleden een beroerte gehad dankzij alle mogelijke tegenwerkingen, onwil, onverschilligheid en pesterijen van de overheid. Ik ben nu 57 jaar. Ik ga niet oud worden door spanning, de beroerte die mij trof, armoede, uitzichtloos en een (door die spanning) ongezond leven. Ik lig daar niet wakker van. Nee, ik ben niet depressief, integendeel. Ik ben nog steeds die sterke vrouw die vecht totdat ik er letterlijk dood bij neerval.
Hoe het begon
Tussen 2008 en 2012 is mij het volgende overkomen. Een paar maanden voor het schrijven van mijn boekwerkje nam ik eindelijk het besluit om een scheiding aan te vragen. Een lange tijd durfde ik die stap niet te nemen. Die scheidingsprocedure duurde ruim een jaar en heeft de advocaat/mediator een vermogen opgeleverd. Ik had twee hulpvragen aan de overheid: een huis en een baan, of een traject naar een baan. De woning werd afgewezen want iedereen ging tegenwoordig maar scheiden, zoals de ambtenaar inzake mijn verzoek om een woning mij meedeelde.
Ik stapte in 2008 binnen bij wat toen nog het CWI heette en vroeg om een baan, een opleiding, een werken/leren traject of desnoods een stageplek ....ergens! Ik wilde aan de gang. Het eerste dat de dames achter de balie zeiden was dat ik een uitkering kon krijgen. Kun je je voorstellen dat mijn mond openviel van verbazing! Ik legde hen uit dat ik geen uitkering wilde maar een baan. Echter, mij werd verteld dat er geen werk was voor vrouwen van mijn leeftijd! Misschien via het uitzendbureau, dáár kon ik mij wél laten inschrijven, aldus de jongedames achter de balie van het CWI. Tussen 2008 en 2012 knokte ik voor en baan. Ik ben geen jobhopper, maar ik kon alleen maar (en dan nog slechts af en toe) een baan via een uitzendbureau krijgen.
Ik stond ingeschreven van Breda tot den Haag en Woerden en diverse plaatsen daartussen. Ik kon werken, ik wilde werken maar mijn CV was een probleem. Mijn leeftijd stond er op (toen 51 jaar) en had hoofdzakelijk werkervaring opgedaan als vrijwilliger en in een aantal bestuursfuncties als vrijwilliger, naast mijn diverse los/vast baantjes van de laatste jaren daarvoor. En nou ja, niet te vergeten dat ik natuurlijk mijn papiertje als credit controller heb gehaald. Oeps vergeten, ik heb tweemaal meegedaan aan de Nationale IQ test. Resultaat 120/123. Nee, die twee laatste feiten waren blijkbaar niet belangrijk genoeg. Voelde ik mij serieus genomen? Nee, niet echt!
Ik dreigde in de bijstand terecht te gaan komen en vond een ambtenaar van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, en zei: mevrouw, IK ga u helpen, u mag van mij op cursus.
Even keek ik blij verrast op!
Eindelijk, dacht ik. Maar wat bleek, ik mocht van deze beste man naar het “sollicitatieklasje”. Dát was DE cursus. 15 Weken lang 20 uur per week, waarvan ik (en 6.000 andere toekomstige bijstandsgerechtigde Rotterdammers) één dag of dagdeel per week bij de Roteb mocht werken; de straten vegen in Rotterdam. Ik ging naar de introductie ochtend van het project Werk Loont. Nee, ik mocht het van de betreffende uitvoerende ambtenaren geen sollicitatieklasje meer noemen, want zij begeleiden mensen naar werk. Het verhaal dat zij daar hielden voor deelnemers aan het verplichte traject om in aanmerking te kunnen komen voor een bijstandsuitkering, kon niet holler klinken en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de heren dat zelf ook wel door hadden. Vervolgens moesten al die mogelijk toekomstige bijstandsgerechtigden een formulier invullen en ondertekenen. Een persoon heeft als enige een statement durven maken en heeft vooralsnog geweigerd dat formulier te tekenen. Een aantal dagen daarna had ik een persoonlijk gesprek met wéér een andere ambtenaar betreffende mijn persoonlijke situatie. Want ja, ze waren het wel met mij eens dat het "een beetje vreemde situatie" was, dáár ik nog geen recht op bijstand heb en ook niet heb aangevraagd maar wel naar zo’n klasje moest!
Voor de eerste keer in mijn leven vocht voor ik MIJzelf, voor MIJN toekomst!"
De Belastingdienst
Ik had een kapitaaltje meegekregen vanuit mijn scheiding in 2009. Dat kapitaaltje was bestemd voor mijn pensioen (dat ik nooit heb opgebouwd!). Mijn toen nog minderjarige zoon zou na de scheiding bij mij komen wonen, maar besloot op het laatste moment om toch bij zijn vader te blijven wonen onder de volgende argumentatie: "Ik heb hier mijn school en vrienden en IK WIL proberen de relatie met papa te verbeteren". Hij heeft dat een halfjaar volgehouden en belde mij toen op met de volgende mededeling: "Mam, kom me halen, al mijn spullen staan ingepakt klaar, IK KAN NIET MEER". Ik kreeg een volkomen depressief, wanhopig kind onder ogen, met zwarte doffe (i.p.v. stralend blauwe) ogen en ik dacht: "die gaat er een einde aan maken". Ik heb hem opgevangen en hem begeleid, voor hem gezorgd en vele gesprekken zijn tussen ons gevoerd.
Even een opmerking voor in het heden: hij is inmiddels opgegroeid tot een sterke volwassen man, met een vriendin, een vaste baan (uitzonderlijk!!), hij gaat wéér naar avondschool en is sinds kort de trotse en Liefdevolle, zorgzame vader van een zoon! In die tijd echter was mijn nog schoolgaand (MBO) en vol van psychische problemen.-
Ik ontving in die tijd alimentatie voor € 1.000,-- mij en € 500,-- mijn zoon. Ik ontving voor mijn schoolgaande zoon geen kinderbijslag, geen tegemoetkoming studiekosten omdat zijn vader teveel verdiende. Ik heb mijn belastingaangiften vanaf mijn scheiding altijd kunnen laten invullen door de medewerkers van de belastingdienst. Zij waren het die mij lieten weten dat ik over die 500,-- euro alimentatie voor mijn zoon géén belasting hoefde te betalen! Ik betaalde dus keurig ieder jaar de voorlopige aanslagen die ik ontving, maar ik ontving vier jaar geen definitieve aanslagen. Daarover heb ik tientallen malen gebeld en de reactie was steevast dat ik gewoon moest wachten! En toen kwamen de definitieve aanslagen in één maand tijd vier achter elkaar! Plots had ik een belasting én toeslagenschuld van naar ik meen, € 30.000,-! Het is niet te beschrijven hoe ik mij voelde. Ik belandde in een rollercoaster van hevige emoties.
Een oom die 40 jaar bij de Belastingdienst had gewerkt bleef kalm, in tegenstelling tot mijn persoontje, en schreef een brief voor mij die ik maar aan de invorderaar moest geven en zei me, dat het allemaal in orde zou komen. Nou, niet dus! De invorderaar weigerde kennis te nemen van die brief, had geen zin en tijd om het hele dossier van vier jaar door te nemen en schold me een groot deel (ongeveer de helft voor zover ik me herinner) kwijt. Nee niet alles, toeslagen kunnen niet kwijtgescholden worden. De rest, dus ongeveer een bedrag van € 15.000, zou ik in maandelijkse termijnen en met rente terug moeten betalen! Ik heb jarenlang vrijwel iedere week (op zaterdag!!) brieven, mededelingen, aanslagen, teruggaven van mijn vrienden van de Belastingdienst mogen ontvangen, had geen idee meer wat ik nu wel of niet moest betalen omdat er iedere week wel weer een verandering van het openstaande, te betalen bedrag opdook. Gek werd ik er van. Ik betaalde domweg maar. Wat moest ik anders?
Onderwijl solliciteerde ik mij suf, ik had in totaal op tenminste 2000 (!!) vacatures gereageerd en kreeg geen medewerking van de overheid bij het vinden van een baan of opleiding.
De alimentatie viel steeds verder weg omdat mijn ex-echtgenoot werkloos geworden was en hij niet alle alimentatie meer kon betalen. Ondertussen vocht ik voor mezelf en mijn zoon.
Ik leefde inmiddels op bijstandsniveau en wist niet hoe ik de eindjes aan elkaar moest knopen of wat ik nu wel of niet moest, kon en mocht doen. Het kapitaaltje dat ik had, is in die tijd opgegaan aan de Belastingdienst en advocaten die ik moest inhuren omdat mijn ex-echtgenoot onder andere vond dat ik teveel "kapitaal" (??) had meegekregen en teveel alimentatie ontving, en nog veel meer argumenten. Je zakt toch door de grond als je dit allemaal naar je hoofd geslingerd krijgt!
Eigen bedrijfje, opstaan en doorgaan
Financieel inmiddels volkomen aan de grond (maar gelukkig zonder schulden!!) begon ik samen met een buurjongen een webwinkel in de hoop dat wij dat samen van de grond zouden kunnen tillen. Het is nooit mijn droom geweest om ondernemer te worden of te zijn, maar ik had geen andere keus. Het was of de bijstand in óf dit. Ik werkte hard, maar het zette nauwelijks zoden aan de dijk. De buurjongen verwachtte binnen een jaar miljonair te kunnen zijn (dat willen wij allemaal wel) maar ik wilde alleen maar brood op de plank zien te krijgen en liefst met een plakje beleg daarop, ooit.
De buurjongen wilde zich terugtrekken uit het bedrijfje, wij zaten niet op dezelfde golflengte, en ik vond een niche product waarvan ik verwachtte dat het zou kunnen gaan lopen. De spanningen waaronder ik leefde waren zeer hoog en ik besloot dat ik wilde verhuizen naar een veel rustiger omgeving, een webshop runnen kun je uiteindelijk overal vandaan doen. Ik vond, veel sneller dan verwacht een woning in een klein plaatsje in Friesland.
Eindelijk een warm huis, geen tochtig, schimmelig krot meer, maar een echt huis en notabene ook nog met een tuin! Ik was de koning te rijk, want de huur was zelfs iets lager dan van dat krot waar ik in leefde en de energienota zou flink lager gaan uitvallen. De inkt onder het huurcontract was echter nog niet droog of mijn ex- echtgenoot meldde dat hij mij helemaal geen alimentatie meer zou kunnen betalen omdat hij opnieuw getrouwd was en dus geen recht meer had op bijstand, terwijl hij nog steeds geen werk had kunnen vinden. Daar stond ik dus tussen de verhuisdozen, tot dan toe in de veronderstelling dat ik nog tenminste een jaar lang (eigenlijk met "recht op" drie jaar) alimentatie zou ontvangen en in de hoop dat ik voordien zou "doorbreken" met mijn bedrijfje en dát ik eindelijk zelfstandig mijn brood zou kunnen verdienen.
Sociale zaken van de gemeente
In wanhoop belde ik met de afdeling van mijn nieuwe gemeente, dat heet "Sociale Zaken". Het was geen probleem, zo liet de vriendelijke en behulpzame dame aan de telefoon weten, ik kon een bijstandsuitkering voor zelfstandigen (BBZ) krijgen. Ik had toen nog geen idee wat dat inhield, maar was heel blij met haar reactie en vertrok naar mijn nieuwe woonomgeving. Mijn webwinkeltje liep steeds beter, met een prachtige website, 99,9 % tevreden klanten en ook bedrijven wisten mij te vinden. De omzetcijfers waren steeds beter, maar nog steeds onvoldoende om zelfstandig van te kunnen leven en dus bleef ik afhankelijk van een BBZ uitkering. Ieder halfjaar moest ik de omzetcijfers aanleveren zodat bekeken kan worden of ik wel genoeg deed en of er progressie in mijn bedrijfje zat.
Na enkele jaren keihard werken begon in 2015 een nieuwe periode van ellende.
Omdat de omzet van 2015 aardig gunstig leek, vond de afdeling Sociale Zaken van de gemeente het een goed idee om mijn BBZ te halveren. Ik heb duidelijk aangegeven dat ik het daar niet mee eens was, dat ik mijn vaste lasten zou moeten betalen en producten zou moeten inkopen. De gemeente was het daarmee niet eens en vond dat wanneer er geen geld was om producten in te kopen, ik dan niet kon inkopen en eerst maar voorraad moest verkopen. Dat was echter onmogelijk omdat ik een breed assortiment aan producten via mijn website verkoop en de omzet piek in het laatste kwartaal van het jaar ligt. Echter, de gemeente halveerde in mei 2016, ondanks mijn protest, mijn uitkering!!
En toen kreeg ik de mededeling van de wethouder inzake mijn vraag om een basisinkomen: "u heeft er zelf voor gekozen om ondernemer te willen zijn en dus moet u uw eigen broek ophouden!"
Maar wat dacht die beste wethouder wat ik aan het doen was zo in mijn eentje?
Hard werken maar steeds weer gestraft worden. Zo voelde het voor mij.
Ziekte
Ik kreeg in mei 2016 vorig jaar last van mijn ogen. Ik had last van vreemde waterige, schokkerige beelden. Ik ging naar de opticien, niets aan de hand, geen nieuwe bril nodig, beetje computer-ogen en wat Staar. Ik transpireerde vanaf juni 2016 heel erg, terwijl ik daar als enorme koukleum, nog nooit last van heb gehad. Mijn linker elleboog deed zeer en ik dacht aan een tennisarm doordat ik fysiek zowel zakelijk als privé teveel hooi op mijn vork had genomen Teveel gesjouwd, getild en in mijn flinke lap tuin gespit. Ik had wel al vaker een tennisarm gehad en liep een paar weken met een bandje om mijn arm. De pijn aan mijn elleboog werd steeds erger i.p.v. minder en ik besloot maar eens naar de huisarts te gaan. Die constateerde inderdaad een tennisarm. Haar advies was om eerst maar eens die zwelling te verminderen met SRL gelei en daarna terugkomen, om eventueel en Prednison injectie te geven. De zwelling slonk hierdoor, maar mijn arm bleef pijnlijk en het leek wel of hij slapper werd. Weer naar de huisarts dus en van deze arts kreeg ik een injectie met Prednison (bloeddruk was 120/80). Mijn arm werd echter slapper en slapper. Terug naar de huisarts, het was inmiddels september 2016. Waarom weet ik niet, maar hij vroeg: breng je vinger eens naar je neus? Mijn vinger kwam ergens naast mijn hoofd uit en ik werd doorgestuurd naar een neuroloog. Daar kon ik de andere dag al terecht.
Het was heel warm op die bewuste dinsdag in september en ik ging met het OV richting ziekenhuis. Vanaf de bus was het nog een flink eind lopen en onderweg begon mijn voet vreemd te doen. Ik voelde mij heel naar, en sjokte met mijn "klapvoet" en pijnlijke en slingerende arm (in een mitella) door naar het ziekenhuis. Daar ben ik in rolstoel gezet en bij de neuroloog afgeleverd. Die liet mij niet mijn vinger naar mijn neus brengen, maar liet mij wat oefeningen doen. Hij luisterde niet of in ieder geval onvoldoende naar het verhaal over mijn "klapvoet". Hij stuurde mij weer weg met de mededeling dat anderen een burn-out hadden en dat ik deze uitingen van een burn-out had. Kom over een maand terug, dan maken we voor alle zekerheid een MRI, aldus de neuroloog. En dus vertrok ik onverrichter zaken weer naar huis. De volgende dag weer de huisarts gebeld. Ga maar naar de Fysio, zei hij. Fysio was op vakantie.
Donderdagavond was mijn hand, MIJN hand niet meer. Vreemd vond ik het, maar ik was te moe en/of het drong allemaal domweg niet meer tot me door, want ik heb veel gelezen over hersenaandoeningen en het had normaal gesproken dus de alarmbellen moeten doen rinkelen. 's Nachts werd ik wakker maar was niet in staat om op te staan door gebrek aan kracht in mijn benen. Na verloop van tijd ging het weer een beetje en ben ik zitten op mijn billen de trap afgegaan. Na een poosje deed alles het weer, dus 112 bellen was niet nodig!? s' Morgens dus weer de huisarts gebeld, waar ik 's middags terecht kon. Weer een andere huisarts. Ik moest maar een taxi bellen en naar het ziekenhuis gaan. Ik ben nog naar huis gelopen. De buurvrouw heeft mij naar het ziekenhuis gebracht. Ik lag nog grapjes te maken op bed, tot de (weer een andere) neuroloog mij liet weten dat ik een beroerte had gehad en ook, ik was te zwaar en rookte dus eigen schuld, dikke bult! Toch??
Ik werd opgenomen en aan allerlei toeters en bellen gelegd. Ik was niet verward, ik had geen hangende mond, ik had last van mijn been en mijn arm. Ik lag te tobben over het nu verder zou moeten gaan met mijn bedrijfje en ik wilde gewoon naar huis: naar mijn thuis, naar mijn hondje, bestellingen in orde maken, mijn bedrijfje en mijn toekomst redden.
Op dinsdag werd ik aan het eind van de middag uit het ziekenhuis ontslagen in de verwachting dat er thuishulp zou komen. Daar heb ik urenlange telefoongesprekken over moeten voeren, maar pas 's maandags daarop kwam er dan eindelijk tenminste huishoudelijke hulp. De buurvrouw en haar jongens zorgden voor me, voor eten en drinken, voor de hond. Na een telefoontje aan de afdeling Sociale Zaken van de gemeente werd mijn uitkering weer verhoogd naar het reguliere bedrag en ik was direct na thuiskomst al weer aan het werk. Typen of de telefoon aannemen was uiterst pijnlijk, ik was NU wel verward als gevolg van de medicijnen, ik was dodelijk vermoeid en het was druk met aanvragen van bedrijven om kerst/relatiegeschenken.
De WMO
Eigenlijk had ik direct vanuit het ziekenhuis naar een revalidatie centrum gemoeten, maar omdat ik een bedrijfje heb, vond de uiterst vriendelijke revalidatiearts dat ik eerst wel thuis fysio kon krijgen. Ik zou daarna in het ziekenhuis revalideren. Dat was fijn. Ik bleek echter onvoldoende aanvullend verzekerd. Tja, onbetaalbaar voor iemand met een inkomen van gemiddeld € 900,-. Een taxi vergoeding krijgen was niet mogelijk. De revalidatie arts heeft toen een brief geschreven aan de verzekering en op basis van de hardheidsclausule, heb ik alsnog toestemming gekregen om met een taxi naar het revalidatiecentrum te gaan.
Ik meen dat het gebiedsteam inmiddels vier rapporten heeft geschreven over mij. De hulp bestaat uit twee uur per week huishoudelijke hulp. Ik heb maanden moeten knokken voor een zogenoemde WMO-pas omdat het OV geen optie is momenteel, vanwege de enorme en snelle vermoeidheid en spasticiteit aan de linkerkant van mijn lichaam. De reis die ik moest maken om mijn pasgeboren kleinzoon te kunnen bewonderen, heb indertijd per trein moeten maken. Ik ben in de daarna dagen ziek geweest van vermoeidheid, maar de klanten willen wel actie/hun product zien. Dus ik ga maar door. De kosten voor het WMO gebeuren worden voor het leeuwendeel opgehoest door de belastingbetalende burger, maar ook ik betaal een gedeelte plus de kosten van het zogenoemde eigen risico voor de zorgverzekering.
De huishoudelijke hulp is helaas een aflopende zaak. Hoe kan en ga ik zelf het huishoudelijk werk doen? Want mijn lichaam wil domweg niet meer doen wat ik wil dat het doet. Maar ik geniet van het werk dat ik doe, en vind het heerlijk om mensen blij te maken met mijn mooie producten en service. Wat de mensen zeggen over mij en mijn onderneming? Dat zij fantastisch geholpen zijn, dat zij zo blij zijn met hun duurzame product, dat zij bij mij geen nummer maar mens zijn, etc, etc. Dat zijn enorme opstekers, dáár doe ik het voor, ik hoef niet rijk te worden. En hoe kan ik anders aan geld komen? Ik wil er juist voor zorgen dat ik niet de echte bijstand in hoef. Ik participeer toch? Dus een beetje huishoudelijke hulp en een WMO-pas, is dat nu zoveel gevraagd?
Ik wil gewoon mijn resterende tijd voldoende en gezond kunnen eten, een redelijke kwaliteit van leven hebben. Ik stond in de zomermaanden altijd op diverse markten en fairs. Ik heb me daarvoor weer aangemeld, maar ik heb geen idee hoe lang ik dit nog vol ga houden. Ik ga altijd door, maar de angst is er zeker: hoe lang gaan mijn lichaam en geest deze eindeloze lijst van, tenminste voor het merendeel volkomen buiten mijn schuld liggende, opeenvolgende gebeurtenissen en pesterijen nog volhouden?
En dan nu...
En nu is het november 2017. Terwijl het vorig jaar om deze tijd enorm druk was met bestellingen is het nu angstwekkend stil. Mijn BBZ uitkering loopt 31 december a.s. af. Ik heb weer een keukentafelgesprek moeten voeren om huishoudelijke hulp en een WMO-pas (ik heb geen rijbewijs want geen geld voor) en ik ga van huisarts naar ziekenhuis, en weer andersom, en ben dodelijk vermoeid na een paar honderd meter gelopen te hebben. Ik slik vier verschillende voorgeschreven medicijnen (7 stuks per dag) om mijn lijf maar aan de gang te houden plus 5 verschillende vitamine preparaten.
Mijn bedrijfje moet ik opdoeken en ik kom dan in de echte bijstand terecht. Ik ben ziek gemaakt door de overheid, al die regels, ik kan amper een stap verzetten en ik krijg allerlei vragen.
Ik wilde werken in loondienst, dat was niet mogelijk, nu probeer ik zelf voor werk te zorgen met mijn eigen bedrijf, moet ik alles inleveren. Ik kwam in de schulden, ik krijg geen fatsoenlijke (huishoudelijke) ondersteuning. De burger moet participeren. Dat heb ik altijd willen doen maar ik werd en word aan alle kanten tegengewerkt, in plaats van gestimuleerd.
Door alle druk die ik al zolang voel, mede ook door mijn eigen verantwoordelijkheidsgevoel en ik moet straks wéér gaan solliciteren op banen die er niet zijn voor vrouwen mijn leeftijd, en inmiddels ook met mijn beperkingen. Alle kosten die ik moet maken omdat ik ziek ben gemaakt komen voor mijn rekening en ik word gedwongen om de rest van mijn leven op een houtje te blijven bijten terwijl de druk om een baan te moeten vinden, onverminderd door zal blijven gaan.
Tja, als wij het vergelijken met vroeger. Nu wordt er niet gekeken naar leeftijd en de medische klachten. Er wordt teveel gekeken naar wat iemand nog wel kan. Dat is prima, maar schuif dan niet alle beperkingen onder tafel. Het sociale zekerheidsstelsel is te duur geworden en vandaar een omslag naar iedereen zou moeten werken. Dat moet echter niet leiden tot onmenselijke situaties.
Die druk zou nu eindelijk moeten stoppen, omdat die druk al veel té hoog is opgelopen. Ik heb afgelopen weken contact opgenomen met Het College voor de Rechten van de Mens en met de Nationale Ombudsman. Niemand zegt iets te kunnen doen, ik val (weer) tussen wal en schip en ik sta (weer) met mijn rug tegen de muur.
Een meevaller
Ik was verrast! Ik kreeg € 1.300,- euro gestort door de gemeente, het bedrag dat ik vorig jaar gekort ben op mijn uitkering! En oh wonder, ik heb ondanks mijn ziek zijn voor de eerste keer daadwerkelijk een beetje winst gemaakt, maar wel met keihard werken. Dus winst in die zin, dat ik eindelijk eens níet hoef te betalen maar (terug) ontvangen mag.
Deze week had ik een afspraak omdat mijn BBZ uitkering eind dit jaar zou aflopen. Ik verkeerde in de veronderstelling dat ik mijn bedrijfje zou moeten opgeven en in de "gewone" bijstand zou geraken omdat een BBZ uitkering niet langer dan drie jaar gegeven mag worden. Dit omdat een bedrijf dan wel bewezen zou moeten hebben levensvatbaar te zijn en ook omdat het in tegenstelling tot vorig jaar lang stil bleef met verkopen en offertes voor de feestdagen. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik te horen dat ik wel door mag gaan met mijn bedrijfje en dat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn BBZ uitkering, plus dat ik 20% mag houden van de eventueel te maken winst. Het heeft ermee te maken dat ik nu ziek ben en zoveel plezier beleef aan mijn werk. Ik had echt alles verwacht maar niet deze mededeling. Ik verkeer nog steeds in shocktoestand, maar ben wel reuze blij hiermee.
Bovendien heb ik mijn levensverhaal en de gebeurtenissen die ik hier heb opgeschreven uitgeprint en meegenomen, en mij is beloofd dat zij het in ieder geval gaan lezen en er lessen uit zullen proberen te trekken. Hierop kwam vervolgens de vraag of ik wilde overwegen in de patiënten- of cliëntenraad wilde plaatsnemen. Ik heb laten weten dat ik dat vanaf januari 2018 zal overwegen, omdat ik het daar momenteel veel te druk voor heb.
Ik wilde mijn verhaal vertellen omdat ik er toch trots op ben, dat ik alles heb weten te doorstaan en heb doorgepakt. Het geeft hoop dat er deze week naar mij is geluisterd en dat ik misschien, als ik in de patiënten- of cliëntenraad plaatsneem, iets waardevols kan betekenen voor anderen. Ik wens iedereen sterkte toe die te maken heeft met het grillige overheidsapparaat.
Karin.